1. ,, Będzie ciężko ale dasz rade … ’’

Boże, ten dzień musiał w końcu nadejść. Właśnie dzisiaj wylatywałam z Ryanem do Londynu. Ta myśl zżerała mnie od środka. Z jednej strony czułam się wspaniale bo w końcu mam 19 lat i trzeba wreszcie rozwinąć skrzydła, być samodzielną i te sprawy. Jednak patrząc na to z innej perspektywy, perspektywy dziecka, bałam się niesamowicie, że nie odnajdę się w tym nowym, europejskim świecie. Z nerwów w ogóle nie mogłam zasnąć, dopiero około 5 moje oczy się poddały. Budzik obudził mnie o 8.45. Do samolotu miałam jeszcze dwie godziny więc luz. Od razu pobiegłam do łazienki. Tam wzięłam prysznic, spięłam włosy klamrą i pomalowałam oczy czarnym eyelinerem a rzęsy pociągnęłam czarnym tuszem. No, czas na wybór ciuchów. Podeszłam do swojej szafy i po dłuższym zastanowieniu wybrałam białe rurki, biała koszulkę i łososiową marynarkę. Do tego założyłam beżowe baleriny i jest zajebiście.

- Sydney ! Ryan już przyszedł. – usłyszałam jak moja rodzicielka się wydziera.

Szczerze to mogłaby trochę ciszej wszystkich o tym informować.

- Niech tu przyjdzie !! – krzyknęłam o kilka decybeli głośniej.

Szczerze, to zrobiłam to tylko dlatego aby wkurzyć moich ,, ulubionych ‘’ sąsiadów. No tak, mieszkanie w szeregowcu ma swoje wady i zalety. Usłyszałam jak przyjaciel włazi do mojego pokoju, cały uchachany. Ubrany był normalnie, w sensie żadnej rewelacji. Jeansy, biała koszulka i czarna, skórzana kurtka.

- No hej słońce. – powiedział, po czym dał mi całusa w polik.

- Witaj. – odpowiedziałam z uśmiechem.

Ryan spojrzał na mój bagaż.

- Yyy, nie poinformowałaś mnie o tym, że zamierzasz wziąć swój cały pokój. Dziewczyno, błagam. – zrobił minę kota ze Shreka i usiadł na łóżku.

- Nie marudź chociaż ty okey ? Mama wczoraj dała mi nieźle popalić. Cały dzień oglądałam z nią film jak byłam mała i wgl mnie wkurzała.. – zaśmiałam się na to wspomnienie.

Rany, tak szybko zleciały te lata, że człowiek łapał doła. Zerknęłam na budzik. Do wylotu było jeszcze trochę czasu więc zanim wyszliśmy z pokoju, musiałam rozwiać swoje obawy, gadając o tym z Ryanem.

- Ej, bo wiesz, boję się. To nowe miasto i wiesz, nawet jeśli dostanę pracę w tej firmie to nie wiem czy mi się tam spodoba. Najgorsze jest to, że ty też dostaniesz jakąś pracę i nici z wypadami na imprezy. Ja będę zalatana ty też. Nie tak to miało być. – oparłam łokcie na kolanach a na dłoniach położyłam głowę.

- Syd, będzie ciężko ale dasz radę. Zawsze dawałaś. Nie smutaj już. – Ryan połaskotał mnie po policzku i ukucnął przede mną. – A jeśli chodzi o imprezy to spokojnie, obiecuję, że znajdę na nie czas. Wiesz, ja od dziecka mam takie swoje wyimaginowane podium: 1 miejsce: Ty, 2 miejsce: Imprezy i dziewczyny a 3 miejsce: praca, szkoła i rodzina. – wyszczerzył się i przytulił mnie.

Boże, co ja bym bez niego zrobiła. Pewnie już dawno gryzła piach.

- Eh, dzięki. Ty wiesz jak poprawiać mi humor. W ramach podziękowań, też ci go poprawie: bierz moje walizki i idziemy na dół. – rzuciłam i wybuchnę łam śmiechem.

- Hahahaha.. – usłyszałam jego śmiech ale po chwili spoważniał. – Żartujesz nie ? Powiesz, że żartujesz.. – powoli przeniósł wzrok na moje walizki.

- Dobre sobie. – powiedziałam i ruszyłam w stronę drzwi.

Po drodze jeszcze sięgnęłam po swoją torebkę i okulary. Ostatnie spojrzenie na pokój i Ryana siłującego się z torbami, po czym zbiegłam na dół pożegnać się z mamą i jej chłopakiem, Jaredem.

- Oj kochanie, nie wyjeżdżaj. Zastanów się nad tym jeszcze.. – doceniałam mamę, że mimo mojej pewności dotyczącej wyjazdu, próbuje jeszcze mnie powstrzymać.

- Mamuś, zastanawiałam się całą noc. Obiecuję, że będę was odwiedzała dosyć często i pamiętaj, że nauczyłam cię obsługiwać Skype’a więc właź kiedy tylko chcesz. – przytuliłam ją do siebie i stałyśmy tak przez jakiś czas, aż w końcu z wielką gulą w gardle odlepiłam się od niej.

- Idę zanieść je do taksówki. – usłyszałam Ryana.

Ostatni przytulas z Jaredem i podbiegłam do drzwi. Nienawidzę pożegnań. W ogóle to bez sensu, że dziecko rośnie i zostaje wychowywane aby potem w końcu zdać się na siebie. No ale ja nie będę sama. Będzie ze mną ten debil. Zaśmiałam się ze łzami w oczach, pomachałam mamie i Jaredowi, po czym ruszyłam do taksówki. Ryan już w niej siedział, więc aby nie przedłużać swojego rozmyślania czy to aby na pewno dobry pomysł, usadowiłam się obok przyjaciela i już po chwili jechaliśmy na lotnisko.